mijn rijkdom van het onvoltooide, en hield die, op een enkele uitzondering na, angstvallig geheim.

Totdat ik voorjaar 2016, midden in een vervolg op mijn roman Hollandse fado, een documentaire zag over Jaap van Zweden.

‘Waarom,’ zo vroeg een interviewer hem, verliet je in vredesnaam je prominente positie van eerste violist bij het Concertgebouworkest voor een aanstelling als dirigent van dat, met alle respect, toch bescheiden Orkest van het Oosten?’

‘Omdat ik dat altijd heb willen doen,’ zei Jaap, `dirigeren.’

Terwijl ik Jaap van Zweden die woorden hoorde uitspreken, veranderde mijn leven.

Diezelfde avond nog borg ik de papierwinkel van mijn half-affe roman weg en haalde mijn honderden vergeelde blaadjes met notities voor gedichten tevoorschijn, vastbesloten de volgende ochtend te beginnen aan de uitwerking ervan. De volgende dag en alle dagen daarna kreeg ik zo veel invallen en nieuwe ideeën dat ik nog altijd niet eens aan die oude aantekeningen toegekomen ben. Hoe dan ook, sinds maart 2016 doe ik dagelijks wat ík altijd heb willen doen.

Dat jaar kwam mijn gedicht Klee in de Turing-top-100 en dus in het Turing-boekje Toch, nachtegaal, zing voort!, in 2017 maakte ik met vier gedichten mijn echte poëziedebuut in het novembernummer van Het Liegend Konijn, en in 2019 verscheen mijn eerste bundel, Wegen in het onderweg.